Tijd voor een nieuw verhaal! (11.600 km)

Gegroet allen vanuit een Casa de Ciclistas in Tumbaco dicht bij Quito, de Ecuadoriaanse hoofdstad!

Het is alweer een tijd geleden dat ik een verhaal heb geschreven want de zin om een blog te schrjiven is weggeebt, ondanks dat ik van de ene belevenis in de andere val. Maar omdat k weet dat er veel mensen toch wachten op een blog maar een samenvattend verhaal plus de nodige foto’s om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen tijd.

Laat ik beginnen met Huancayo, daar schreef ik mijn laatste blog. Vanaf Huancayo ben ik door de Andes blijven rijden via Tarma naar Huanuco en vanuit daar ben ik door de Cordillera Blanca (Witte Andes) gefietst naar Huaraz. Waar, dankzij de geweldige service van t team van John Knoops te Mierlo een nieuw tandwiel klaar lag voor mijn rohloffnaaf! Voordat ik de Cordillera Blanca inging kreeg ik een tip van de hosteleigenaresse. Ze vertelde dat er oude Inca ruines in de buurt waren. T was in totaal een route van slechts een uutje waarbij de overblijfselen van oude Inca stad genaamd Huanuco Viejo te zien waren. Omdat ik de dag dat ik zou verdergaan per fiets slechts 3 uurtjes had gepland en ik graag iets van een oude Inca stad wilde zien zonder toeristen en hoge entreeprijs, besloot ik hier heen te gaan. Hikeschoenen heb ik niet maar ik deed mijn wielrenschoenen aan, welke tenminste mijn enkels beschermen. Ik nam een halve liter water mee en ging op aanwijzingen van haar en van mensen op straat erheen. T was eerst klimmen over een steil gravel –en keienpad, t was erg warm met de zon en t water ging er snel doorheen. Na 3 kwartier kwam ik boven op een hoogvlakte. Ik verwachtte dat t niet meer ver moest zijn maar in totaal duurde t nog een uur voordat ik er was. Groot was t niet maar daar stond dan tegenover slechts 1 andere tourist en slechts 3 euro entreeprijs. Daar duurde t voordat ik alles had gezien een half uur en daarna nog teruglopen. In totaal duurde t ‘tochtje’ maar liefst 4,5 uur, had ik 4 blaren op mijn voeten, dorst en honger bij terugkomst in t hotel. Waar, de eigenaresse vroeg hoe t was en k aangaf mooi maar dat t toch wat meer wandelen was. ‘Ow echt waar joh… ‘ Ik moest haar er even van overtuigen dat t toch langer was, waarna ze zich ineens besefte dat dat per auto dan moest zijn.
Tja t is typerend voor een bevolking die alles per bus en motor doet. Auto’s hebben maar weinig mensen zelf, dus ze nemen vaak de bus of een autobustaxi. Hierdoor hebben ze zelf minder besef van afstanden. Alles wat ze je uitleggen is niet in kilometers maar in aantal minuten of uren. Logisch, je hebt er meer aan als je weet hoe lang iets duurt, want kilometers wie heeft daar wat aan? Aldus de gedachte van de bevolking.. Maar als je wandelt of fietst is dat toch ook wel fijn om te weten, want een auto gaat bergop net zo snel als bergaf. Met een fiets of te voet is dat wel anders. Het uitrekenen hoe lang iets duurt per fiets doe ik dus door te vragen naast t aantal uren per auto, ook naar of de weg omhoog of omlaag gaat. Is t klimmen dan is t aantal auto-uren keer 5 a 6. Bij dalen keer 1 a 2. Maar soms gaat deze regel niet op. Want voor mensen die niet fietsen, is 3 a 4 % vlak terwijl t met een fiets die in totaal 50 a 55 kilo weegt toch wel degelijk klimmen. Men bedoelt t goed, vraag je iets dan leggen ze t op een vriendelijke manier uit. ‘Dat is 40 minuten per auto met een beetje klimmen Gringito’. Dit is de vriendelijke manier om een buitenlander te begroeten, wat een verkleining van t woord is dus Gringootje.
De dag na t bezoek aan de oude Incastad kwam, zoals te verwachten, wederom een lange klim tot duizelingwekkende hoogte. Want ik ging de Cordillera Blanca in. Daar reed ik op t hoogste punt op 4900 m hoogte langs de eeuwige sneeuw. Een bijzonder gevoel was t om te weten dat k op dat punt hoger reed dan zelfs de Mont Blanc. Zwaar was t door de lange klim van 40 km, de ijle lucht bovenaan en de doorgestoken blaren op mijn voeten. Maar vooral was t volop genieten door t prachtige, genadeloze landschap. Vele bergtoppen, hoger dan 6000 m, domineerden t landschap. Alle bergen hadden prachtige ruige gletsjers en de Europesche Alpen hoe mooi ze ook zijn, stellen in vergelijking met deze reuzen, weinig voor.
Na Huaraz had ik t gehad met t fietsen in Peru. Niet door t zware landschap maar door de bevolking, t verkeer en de honden. De bevolking waarvan een tiental mensen per dag duidelijk liet weten niets van me te moeten hebben, maakt t alleen fietsen er niet altijd even fijn op. T meest gekke wat k meemaakte was dat ik, dankzij passagiers van een passerende auto, mandarijnenschillen op me gegooid kreeg… Ik neem aan dat t niet expres was maar t geeft aan dat mensen weinig opletten op anderen op de weg. T verkeer dat me niet respecteerde en veelal ongelooflijk gevaarlijke acties uithaalde op de weg maakte t fietsen er ook niet fijner op. Tenslotte waren er nog gemiddeld zo’n 20 honden per dag die soms voor de fiets sprongen omdat ze me wilden aanvallen, ongeacht of ik klom of afdaalde, wat bij t laatste behoorlijk gevaarlijk was. Een enkele keer kwamen ze ook gevaarlijk dicht bij mijn benen met hun tanden of beten ze in mijn tassen. De remedie hiervoor was de betreffende hond met de harde fietsschoenen tegen de bek trappen of met stenen gooien.
Op een avond in de bergen wilde ik wel eens t waarom ontdekken achter t niet altijd fijne gedrag van de bevolking. De beste plek om met mensen te praten is, zonder dure fiets, aan een eetkraampje op straat in de avond. Daar ging ik dus heen en al gauw praatte ik met 2 vrouwen. Ik vroeg ze wat de bedoeling van t woord Gringo was. Ik had hier al een paar keer over gehoord dat t afstamde van de tijd dat de Amerikanen in oorlog waren met Mexico. T enige dat de Mexicanen konden zeggen in t Engels was ‘Green go!’. Wat betekent ‘Groen ga weg!’, verwijzend naar de groene kledij die de Amerikanen droegen. Of dit waar is weet ik niet maar t antwoord van de vrouwen was: ‘Omdat jij de huid van een Gringo hebt.’, Oftewel een Amerikaan. Hierop doorvragend wat ze erop tegen hadden kwam ik achter t waarom van het Gringo schreeuwen en soms duidelijk niets van me moeten hebben. T komt door onze vrienden, de Amerikanen. ‘Ze hebben ons vele vele jaren zo slecht behandeld, dieren worden nog beter behandeld!’.

Ja t is wat je ziet in veel landen over de wereld, soms de Amerikanen met hun leger voor de olie, soms Canadezen met hun mijnindustrie voor t goud, lithium en welk ander kostbare grondstof. In een donker verleden ook helaas de Nedelanders in de tijd die wij de gouden eeuw noemen maar die voor vele mensen alle behalve goud was. De laatste eeuwen waren het vele bedrijven welke waren geprivatiseerd en in handen gekomen van Westerse bedrijven. T was niet voor niets dat Che Guevarra (wiens afbeelding ik in ieder land vele malen tegekom), hiertegen in opstand kwam. Want t was altijd de elite en de buitenlandes die verdiende aan de inkomsten van grondstoffen, terwijl de bevolking er voor een erbarmelijk loon werkt en vaak t leven riskeert.
Maar ook recent kwam dit voor.
In Venezuala was geprobeerd door de CIA een coup te plegen om Chavez van de troon te stoten, maar deze was omdat ie vooral voor de armen opkwam, te populair om onderhevig te zijn aan een coup.
Naast Venezuala ook gebeurde er recent ook iets in Bolivia, toen t na de economische crisis in Zuid-Amerika (zo’n 10 jaar geleden) onder druk van t IMF zijn bezittingen moest verkopen, waaronder t waterleiding bedrijf. Toen ik in La Paz was zag ik hier een film over. Het waterleidingbedrijf kwam in Amerikaanse handen en burger moesten per huishouden een belachelijk, onbetaalbaar bedrag betalen. Hoeveel t precies was weet k niet meer maar het was iets in de buurt van de helft van het jaarinkomen voor de mensen. Een enorme burgeropstand ontstond in Cochabamba en spreidde zich al snel uit over andere steden. De regering ging met de legerpolitie hard in op demonstranten maar uiteindelijk kwamen er verkiezingen en werd eerste president van originele afkomst gekozen: Evo Morales. Welke wel opkwam voor de mensen van t land, in plaats van de elite ter vertegenwoordigen.
Dit zijn voorbeelden van recente gebeurtenissen die laten zien dat t in Zuid-Amerika verandert, niet langer is t alleen de elite waar t om draait. Maar toch, als buitenlander fietsend door gebieden waar de educatie weinig voorstelt en vele verhalen generaties door worden verteld kijken mensen toch nog met een bepaalde blik naar je en dat is meer dan te begrijpen…

Omdat k ook nog wat tijd in Ecuador en Colombia wilde doorbrengen plus voorgenoemden maakten dat k besloot om vanaf Huaraz met de bus naar Trujillo te gaan. Daar was een Casa de Ciclistas en ben ik 10 dagen gebleven. Veel langer dan gepland maar de sfeer was er ongelooflijk goed door het vele aantal fietsers dat er was. Er was ook een Koreaan die met 2 kinderen van 6 jaar, al 3 jaar rond de wereld fietste. In Brazilie en Peru was ie twee keer beroofd terwijl ie aan t kamperen was met zijn kinderen. In Peru heb ik niet gekampeerd omdat ik gewaarschuwd werd door vele politiemensen en de bevolking dat er veel narcotraffica (drugssmokkel) en berovingen waren op toeristen. Ik als fietser zou een gemakkelijk doelwit zijn. Er was iedere 30 km een controlepunt van de politie, wat me eerder veiliger liet voelen want met zoveel bewaking op de route gebeurd er juist weinig. In plaats van te kamperen besloot k maar voor goedkope krakkemikige hospedajes te gaan. Want ‘s nachts is er weinig politie langs de weg. T verhaal van de Koreaan liet me beseffen dat ik een goede keuze had gemaakt.
Toen ik in Trujillo was was Lucho, de eigenaar, de Koreaan aan t helpen met tientallen interviews per dag bij de krant, de radio en televisie. Dit om geld op te halen zodat de Koreaan door kan gaan tot zijn einddoel Canada. De Koreaan sprak echter nauwelijks Spaans en Lucho nauwelijks Engels, net als de journalisten. Daarom warden de fietsers ingeschakeld om te vertalen. Ik hielp bij 2 televisieinterviews en twee kranteninterviews. Zo kwam ik ook nog op tv en t was een leuke ervaring maar vooral fijn dat ik kon helpen om te vertalen. De tijd in Trujillo vloog voorbij met de 10 fietsers die aanwezig waren. Lucho begon met de eerste Casa de Ciclista in 1985. Inmiddels heeft ie al meer dan 1800 wereldfietsers ontvangen. Pas vanaf 2003 vroeg ie, op aanraden van een andere fietser en vriend, een vrijwilige gift om de kosten een beetje te dekken van elektriciteit en water en de huur voor t gebouw. Lucho werd al gauw een goede vriend en ik hielp m bij veel dingen. Zoals vaak in Peru probeert men geld te verdienen op zo veel mogelijk manieren want veel werk is er niet. Zo doet Lucho t ook. Hij repareert fietsen, verhuurt audio-apparatuur en filmt op feesten. Toen ie me vroeg of k op zaterdag kon helpen met t wegbrengen van audio installaties zei ik hier natuurlijk ja op. Voor mij is reizen naast fietsen ook t leren kennen van de bevolking en als ik iemand kan helpen doe ik dat graag. Zo heb ik bijvoorbeeld in de bergen ook nog een keer een mechanieker geholpen een fiets te repareren want hij had niet de juiste inbussleutels.
Om 1 uur ‘s middags ging ik met Lucho naar 2 plaatsen om geluidinstallatie te brengen en te installeren. Pas ‘s nachts om 4 uur waren we klaar met alles want uiteraard moest ook alles worden opgehaald. Verder hielp k m met vele andere dingen en ik denk dat ik m zo’n 30 uur heb geholpen met van alles en nog wat, want altijd was ie wel bezig met iets, 60 uur per week werkend. Lucho verpersoonlijkt voor mij de bevolking van Peru, altijd hardwekkend. Ja in plaats van t luxeleven dat wij in Nederland hebben is t in Peru overleven.

In Trujillo nam ik de bus naar Loja, daar besloot k niet door de Andes te blijven fietsen maar via Macaz richting Puyo door de Oriente, t hoger gelegen gedeelte van de Amazone (700-1000 m hoogte), te fietsen. Ondanks dat 6 van de 7 dagen regenachtig waren was t prachtig was om in de jungle te fietsen. De zuurstofrijke lucht was een genot voor de longen. De geuren waren een genot voor de neus. T geluid was een genot voor de oren. De watervallen en uitzichten waren een genot voor de ogen. Daarnaast vriendelijke en gastvrije mensen, die me lieten kamperen in de tuin en een keer was de kerk zo gastvrij om mij in een lokaaltje te laten slapen. Verder was er nauwelijks verkeer en t was door alles fenomenaal om in de jungle te reizen. T was een plek om echt tot rust te komen en met t einde van deze reis langzaamaan in zicht komen, ontstonden de plannen voor een volgende reis. Want, wat zou t toch mooi zijn om de gehele Amazone per fiets en, waar t niet kan, per boot te doorkruisen…
In Puyo was de Oriente voorbij en moest er weer geklommen worden naar Ambato, gelegen op 2600 m hoogte. Daar was wederom een Casa de Ciclistas waar ik na 8 dagen fietsen wat heb gerust. Vanuit daar was t niet ver naar Tumbaco maar de weg die ik nam was een omweg via een nationaal park met prachtige vulkanen.

Het einde komt nu, na 8,5 maanden op de fiets en met slechts nog 3 weken te gaan, snel in zicht. Hoewel t geld op is had k graag nog doorgefietst naar Alaska want t reizen per fiets bevalt zo ongelooflijk goed, maar helaas t is niet anders en is t tijd om terug te keren naar Nederland…
Vrijdag stap ik weer op de fiets om dan de laatste 3 weken van mijn reis te gaan volbrengen. Dit zal ik samen doen met een Braziliaan. T is leuk om t laatste stuk nog samen met iemand te fietsen want ik heb in total slechts 5 weken samen gefietst en de rest altijd alleen . Hopelijk kom ik op tijd aan voor mij vlucht want in Colombia zijn er vele wegblokkades door tienduizenden, zo niet honderduizenden, demonstrerende mensen. Bij binnentreden Colombia zal ik te maken krijgen met, zo als het er nu naar uit ziet, 5 wegblokkades in 200 km.. Op t moment van schrijven is het de 3e demonstratiedag en het is maar afwachten hoe lang t nog zal duren en of ze fietsers doorlaten… Tjah dat is het avontuur van fietsen in Zuid-Amerika. In Bolivia had ik er gelukkig weinig last van maar de tijd zal t leren hoe het in Colombia is..

In Medellin zal er nog een laatste verhaal op mijn blog komen en zullen jullie weten hoe t is vergaan in Colombia…

Tot snel!