Een indrukwekkend eind (12.600 km)

Gegroet allen vanuit de Casa de Ciclistas van Medellin!

De eindbestemming is bereikt na 12.600 km te hebben afgelegd per fiets. T waren 9 prachtige maanden waarin ik zoveel verschillende dingen meemaakte. Veel belevenissen zullen me voor altijd bijblijven. De bevolking die zo vaak gastvrij, behulpzaam en zorgzaam was in alle landen. De verbaasde blikken van mensen die me voorbij reden in een bus, terwijl ik een berg met een beklimming van 60 km was aan het afleggen in de brandende zon en ijle lucht. Maar ook de indrukwekkende dingen die ze me over hun land vertelden, van oorlog tot corruptie en van cultuur tot eten. De prachtige natuur, waarin ik zoveel dingen voor t eerst zag. Van papayabomen tot koffieplantages en van kolibri´s tot gordeldieren. De indrukwekkende landschappen, van de altiplano met zijn woestijn en Salar de Uyuni en ijskoude nachten tot de tropen met klamme en warme nachten en van de reusachtige besneeuwde bergtoppen in de Cordillera Blanca tot Argentijns Patagonia met zijn harde genadeloze stormachtige wind en eindeloze lege vlakten.

Veel verschillende emoties heb ik gevoeld, van eenzaamheid tot verbondenheid en van euforische vreugde tot verdriet. Ja t was een indrukwekkende reis gevuld met alles wat t leven kan bieden. Ik heb zoveel meegemaakt waarvan ik denk ik nog meer dan de helft moet beseffen. Er waren dagen dat ik ieder uur letterlijk van t ene avontuur in t andere viel. En dagen, soms weken, dat er maar geen eind kwam aan t lege en dorre eentonige landschap. Ik heb veel geleerd over de wereld, over de mensheid in t algemeen maar ook over mijzelf. Ik ben een, 9 maanden geleden nog vreemde, taal machtig. Ik heb veel geleerd over de landen waar ik doorfietste. Meer dan ik zou leren door alleen tv te zien en kranten te lezen. Want wat je in t nieuws vaak ziet over, de door mij bezochte, landen is slechts een klein deel van de werkelijkheid. En vaak is dat deel niet al te positief, want t is vrijwel altijd slechts de sensatie die je in t nieuws ziet. Je leest niet ´Nederlandse fietser overleeft fietsreis in Zuid-Amerika en er gebeurde niets!´ maar je leest wel ´Nederlandse fietser overleden tijdens fietsreis in Argentinie´. Je leest wel ´FARC heeft ontvoerde tourist vermoord´ maar niet ´Colombiaanse bevolking gastvrij en behulpzaam´. Door de media is het makkelijk een bepaald beeld en gedachte te krijgen over iets wat je ziet en hierin te geloven. Er gebeurt zoveel meer in de landen, dan hetgeen dat je te zien krijgt in het nieuws over de landen.

Veel mensen, ook tijdens de reis, vroegen me waarom ik per fiets alleen door Zuid-Amerika reisde. Er zijn zoveel redenen om te reizen, te veel om telkens t zelfde antwoord op te geven. Reizen per fiets is prachtig, het is de beste manier om een continent te verkennen. Langzaam veranderen de landschappen en de mensen. Je ziet zoveel meer dan wanneer je per bus reist, zoals zo veel reizigers doen. Het gaat veel langzamer en daardoor heb je tijd om alles goed in je op te nemen. Je kunt naar plaatsen gaan waar geen bussen heen gaan en er hierdoor (haast) geen toersisten zijn. Het is een gevoel van volledige onafhankelijkheid en vrijheid. Je slaapt waar je kunt slapen, van bij mensen in de tuin tot een medische post en van bij de kerk tot een houtzagerij. Soms in de stille natuur waar je niets hoort en de andere keer op 3 meter afstand van de Panamericana snelweg. Je staat ´s ochtends op en weet niet wat de dag zal brengen, je weet niet waar je eten zult kunnen kopen, je weet niet hoe de weg is, laat staan waar je zult slapen. In volledige onbekendheid reis je, van je afvragend of je na de bocht dan eindelijk de top van berg ziet tot waar je kunt slapen want na 2 uur zoeken heb je nog geen goede veilige plek gevonden. Alles is een avontuur, je weet niet wat morgen zal brengen, laat staan vanavond. Alles is intenser, je bent niet aant denken aan morgen, want dat heeft toch geen zin, dus leef je volledig in t moment.

Ja reizen is prachtig en ik kan t iedereen van harte aanraden. Ik denk echter dat er weinigen zijn die t per fiets zullen doen maar ga eens naar een ander land op vakantie. Of ga eens een dagje met de auto door t binnenland van Spanje in plaats van alleen aan de costa liggen in de zon. Je zult zien dat er zoveel meer is te zien en zult ontdekken dat t prachtig is!


De afgelopen weken waren de meest indrukwekkende van deze reis. De blokkades in Colombia bijvoorbeeld. Waarbij ons veel over de problemen van t land werd verteld door demonstrerende boeren, Campesinos genoemd. Zij strijden voor lagere kosten want ze kunnen niet concureren met de producten uit andere landen die vaak worden verkocht voor 1/3 tot ¼ van de kostprijs voor hun. Subsidies hebben ze niet, de benzine is hier 3 a 4 keer zo duur dan Ecuador. Daarnaast was t ook de transportsector, de gezondheidszorg, publieke sector en winkeleigenaars die meededen aan de demonstraties.

De campesinos die de wegblokkades hadden opgericht waren vaak heel erg aardig en al snel een groep van 50 nieuwschierige mannen en vrouwen om ons heen stond als we eventjes stil stonden. Maar waar ik soms ook moest onderhandelen met de leider van de demonstranten over het doorlaten van ons. We werden gewaarschuwd door t zwaar bewapende leger dat een blokkade nog 5 dagen dichtbleef en dat men er gewapend was, politie en t leger was er niet want er werd zeer aggresief gereageerd op hun aanwezigheid. Daarnaast werden we gewaarschuwd door t leger dat in t woestijnachtige gebied waar we net doorheen waren gefietst 2 dagen ervoor door de guerilla een autobestuurder was beroofd en vermoord. De spanning zat er goed in toen we daar waren maar toch probeerde we er door heen te komen want ik had een vliegtuig datum te halen. Uiteindelijk lukte t om er door heen te komen en was de vreugde en euforie groot.

De Colombiaanse bevolking was ongelooflijk gastvrij en zo vriendelijk. T was t beste land om de reis in af te kunnen sluiten, juist door alles wat ik er meemaakte. We kregen onderdak, eten en drinken en altijd werden we geholpen, vroegen we bijvoorbeeld 1 man op straat naar de weg stonden we in 10 seconden met 5 man te praten die ons allen uitlegden hoe we er moesten komen. Helaas was er echter ook slechts nieuws vanuit Nederland, mijn oma was overleden. Ja dat zijn de momenten waarop je beseft hoe fijn t is om samen met familie te kunnen zijn en hoeveel familie betekend. Alleen reizend besef je overigens al gauw hoe belangrijk familie en vrienden zijn. En t enige nadeel aan reizen is dat je ze niet om je heen hebt. Maar je krijgt er wel zoveel voor terug en dat is wat reizen zo mooi maakt!

Gisteren zijn we nog een dagje naar Medellin gegaan om de reis goed af te sluiten en daar heb ik een, voor altijd blijvende, herinnering genomen die mij verpersoonlijkt en die me nog meer aan deze reis zal laten denken, namelijk een tatoeage, met, hoe kan t ook anders, een fiets! Daaronder de spaanse woorden: ‘Para siempre’, oftewel ‘Voor altijd’. Want een tatoeage blijft voor altijd en voor altijd zal ik denken aan deze prachtreis en de liefde voor de fiets is groot want deze heeft me zoveel prachtige momenten gebracht en ik weet zeker de fiets zal voor altijd deel uitmaken van mijn leven.

Goed, hieronder nog een verslag van een alledaagse dag in Colombia welke perfect weergeeft hoe t reizen in Colombia voor ons was. Bedankt voor de reacties die ik kreeg op mijn blog en tot snel!

Zondag 1 september
Nadat we afscheid hebben genomen van Mario, (we waren uitgenodigd door de ouders van een vriend die in Nederland woont en waarbij we ongelooflijk genoten van de gastvrijheid en vriendelijkheid van de familie) bij we de nacht hebben doorgebracht, rijden we de Panamericana op. We verwachten dat we niet heel ver zullen rijden vandaag want t is al 2 uur in de middag. Het tempo zit er gelijk lekker in want de weg is vlak, en deze keer echt vlak. Geen heuvelachtig landschap maar echt Nederlands vlak en met suikerrietplantages langs de kant van de weg. Kim (de Braziliaan met wie ik samenrij) zegt al snel: ‘Ik hoop dat we vanavond een plek kunnen vinden waar we niet hoeven te betalen, we moeten minder uitgeven.’ Kim reist met een budget van zo`n 5 amerikaanse dollar per dag en mijn budget is er al doorheen dus we moeten beiden zuinig aan doen. `Ik hoop t ook man.` , zeg ik. En ik ben benieuwd wat we zullen vinden vanavond.

Na nog geen 5 km rijden staat er een man met zijn auto langs de kant. Vrolijk zwaait ie met beide armen en zegt dat we moeten stoppen. Als we zijn gestopt zegt ie ons: ‘Welkom in Colombia! Waar geen jullie heen vandaag? Als jullie naar Tulua gaan heb ik een plek waar jullie kunnen overnachten en waar je je ook kunt douchen!` We vragen de man hoe ver t is en t is nog zo`n 65 km fietsen. Met een beetje doorfietsen kunnen we dat binnen 3 fietsuren doen. Een spontane uitnodiging als deze is altijd prachtig, soms is t echter te ver maar nu is t mogelijk en dus zijn we erg blij met de gastvrijheid, de ene volgt de andere binnen no-time op. De man, Diego genaamd, geeft ons zijn adres en we bedanken hem van harte. Hij geeft ons een hand en geeft Kim 10.000 pesos, ongeveer 5 euro. `Voor een frisdrank!` zegt ie. We bedanken m van harte en hij groet ons nog een maal en stapt in zijn auto. Met een glimlach van oor tot oor rijden we beiden verder en lachen van vreugde. Ja gastvrijheid en vriendelijkheid doet een mens goed.

Rond 4 uur hebben we er al bijna 50 km opzitten en t is nog een uurtje rijden in de brandende zon waarin t bijna 40 graden en erg vochtig is. We rijden de hele dag over de vluchtstrook van de snelweg. Een motorrijder passeert me en begint met me te praten. Juan-Luis heet ie en al snel praten we een hele tijd en vliegen de kilometers voorbij. Hij vraagt of we zin hebben in wat frisdrank. Hierop zeggen we natuurlijk geen nee want we zweten ons kapot. We stoppen langs de kant van de weg en hij betaald voor ons 2 cola`s. Op de vraag of hij zelf niets te drinken pakt zegt ie `Nee ik moet nog lunchen dus ga meteen verder!` We bedanken m van harte en hij zegt nog `Geniet van Colombia en dat je met een goed gevoel Colombia verlaat!`.

Terwijl we genieten van de ijskoude cola zegt Kim me: `T is haast alsof de mensen er alle moeite voor doen om ervoor te zorgen dat je met een goed beeld over Colombia naar huis gaat.` Ja de gastvriendelijkheid is hier zo groot, t is ongelooflijk en de mensen zijn zo bezig met t imago dat buitenlanders hebben van Colombia door de FARC, de ELN en andere guerilla bewegingen. T is duidelijk merkbaar dat de bevolking leidt onder de guerilla in t land. Zo vertelde Mario een verhaal van toen hij nog bakker was en de guerilla hem vroeg om `medewerking`. Oftewel geld betalen en als je dat niet doet is je zoon in gevaar. T zijn de verhalen die je veel hoort. Heb je een goed lopend bedrijf dan moet je m verkopen aan een guerilla beweging, doet je dit niet dan wordt jij of een kind vermoord of ontvoerd en wordt je vrouw onder druk gezet het bedrijf alsnog te verkopen voor een prijs van niets. Ja dit zijn de verhalen die de bevolking bijblijven. Vaak komt erachteraan dat ze zeggen `De regering geeft zo veel geld uit aan t leger om te vechten tegen de guerilla, als de guerilla toch is voorbij was dan kon dit geld in het onderwijs of de gezondheidszorg worden gestoken. Ja t is erg om te zien hoe de bevolking leidt onder de terreur van een paar duizend man.

Als we zijn aangekomen in Tulua gaan we op zoek naar t huis van Diego. Aangekomen op t, door hem, gegeven adres zien we geen huis maar een houtzagerij. Er lijkt niemand aanwezig maar al gauw komt er een man en een vrouw aangereden op de motor. De man, Julio genaamd, werkt bij de houtzagerij en heeft een woning erachter. We leggen m uit wat we hier doen en hij zegt dat Diego hier niet woont. ‘Maar geen probleem, Diego is de eigenaar en als ie jullie heeft uitgenodigd dan zijn jullie welkom. We hebben een douche hier en je kunt binnen slapen of je tent opzetten als je wilt.’ ‘s Avonds praten we nog enkele uren met Julio en zijn vrouw en krijgen van hen nog chocolademelk en broodjes. De volgende ochtend als we opstaan krijgen we nog koffie en bij vertrek nog een grote pot koffie waarvan we ruim een week koffie kunnen maken.